Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
kopalny — «znajdujący się w ziemi, wydobywany z niej; zachowany w głębi ziemi w postaci szczątkowych skamielin, pochodzący z odległych epok geologicznych» Węgiel kopalny. Sól kopalna. Człowiek kopalny … Słownik języka polskiego
węgiel — m I, D. węgielgla 1. blm «skała osadowa, organiczna, o barwie od brunatnej do czarnej, powstała (głównie w górnym karbonie, permie i trzeciorzędzie) z resztek substancji roślinnych, z domieszek produktów ich rozkładu oraz z substancji… … Słownik języka polskiego
archeopteryks — m IV, DB. a, Ms. archeopterykssie; lm M. y paleont. «Archaeopteryx, kopalny ptak wielkości gołębia z okresu jurajskiego, charakteryzujący się także cechami właściwymi gadom (np. ogon z licznych kręgów, uzębione szczęki)» … Słownik języka polskiego
brunatny — brunatnyni «ciemnobrązowy z odcieniem szarawym lub czerwonawym» Brunatne drzewa, liście. Brunatne upierzenie, futro. Brunatna skórka chleba. ∆ Węgiel brunatny «węgiel kopalny, młodszy od węgla kamiennego, różniący się od niego mniejszą… … Słownik języka polskiego
ceratozaur — m IV, DB. a, Ms. ceratozauraurze; lm M. y paleont. «Ceratosaurus, kopalny gad drapieżny z grupy dinozaurów, o dużej głowie z rogiem na kościach nosowych, dochodzący do 3 m wysokości, poruszający się w pozycji pionowej; żył w górnej kredzie na… … Słownik języka polskiego
człowiek — m III, DB. a, W. u a. (podniośle) człowiekecze, N. człowiekkiem; lm p. ludzie 1. «Homo sapiens, istota żywa z rodziny człowiekowatych, z rzędu naczelnych wyróżniająca się wśród innych najwyższym rozwojem psychiki i życia społecznego, jedyna… … Słownik języka polskiego
diplodok — m III, DB. a, N. diplodokkiem; lm M. i, D. ów paleont. «Diplodocus, olbrzymi gad kopalny z grupy dinozaurów, odznaczający się długą, esowatą szyją oraz bardzo długim ogonem, prawdopodobnie wodny i roślinożerny; występował w górnej jurze w Ameryce … Słownik języka polskiego
gigantozaur — m IV, DB. a, Ms. gigantozauraurze; lm M. y paleont. «Gigantosaurus, gad kopalny z grupy dinozaurów; ogromne, dochodzące do szesnastu metrów długości zwierzę czworonożne, o długiej szyi i długim ogonie» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
hiparion — m IV, DB. a, Ms. hiparionnie; lm M. y paleont. «Hipparion, koń kopalny wielkości kuca, o lekkiej budowie i trójpalczastych kończynach; żył od miocenu do plejstocenu najpierw na terenach dzisiejszej Ameryki Płn., następnie Eurazji i Afryki» ‹gr.› … Słownik języka polskiego
hipuryt — m IV, DB. a, Ms. hipurytycie; lm M. y paleont. «Hippurites, kopalny małż o asymetrycznej muszli (wysokości do 1 m), skałotwórczy; żył gromadnie w ciepłych morzach w okresie górnej kredy» ‹z gr.› … Słownik języka polskiego
